آخرین مطالب ایران‌موزیکولوژی

ابتدای بیان مطلب عنوان میکنم که بسیار دید انتقادی رو میپسندم اما حس میکنم جهت گیری های شخصی، دید منتقد رو به سمتی برده که از مورد مقاله پیمان و چشم انداز اون خارج شده. مطرح کردن مبحث توتم زمانی معنا پیدا میکنه که کنار تابو قرار بگیره ولی اینجا به نقش بازدارندگی توتم و محافظت اون از تابو اشاره ای نشده و خلط مبحث اینجاست که مورد توتم از دید فروید برمیگرده به بدوی ترین نوع انسان که اجداد نوع متفکر امروزی هستن نه نوازندگان تنبور… در خصوص اشاره بدون پشتوانه به غم زایی از شادی و شادی زایی از غم (و ارتباط دادن اون به نوروساینس و نوروموزیکولوژی!!!) شگفت زده شدم، مگر ممکن است که به عنوان مثال با ایجاد کنتراست بین محتوای شعر و ریتم یا برعکس القای اعتدال یا شادی و غم کرد؟؟؟ این امر به نظرم القای هرج و مرج ذهنی رو محتمل تر میکنه تا این موارد. حتی مدعیان پراگماتیک میوزیک هم با ترس از القای غم و شادی نهفته و هدفمند از درون موسیقی خودشون سخن میگن، ضمنا لازم به توضیح است که چرا انسان میبایست ابتدا موسیقی غمگین گوش کنه و سپس به کمک ناخودآگاه جمعی خودش رو از چنگ غم رهایی بده؟؟ برای من شبیه یک تمرین ذهنی فرسایشی هست تا عملکرد جمعی سازنده. تمام مسائل فوق، مخالفت من فقط با بخش ابتدایی این نقد بود و به علت طولانی شدن از ادامه پرهیز میکنم.

جلب نظر تو با توجه به نگرش متفاوت و ارزشمندی که ازت سراغ دارم باعث افتخار ماست پیمان جان

مقاله‌ی جالب و متفاوتی بود. سپاسگزارم از نویسنده. آموختم

درود مهدی جان. موسیقی، بخشی از هنر هست و هنر، بخشی از فرهنگ. قطعا شما هم می‌تونی بخشی از مختصات زیربناییِ موسیقی شرق رو در گفتمان‌های فرهنگیِ هر ناحیه جستجو کنی؛ مثل کنفوسیوس که اشاره کردی. این روش، زیربنایی‌ترین تحلیل انواع هنرهاست؛ مثل کارهایی که در جامعه‌شناسی هنر انجام میشه. اما این کار، حتی از جامعه‌شناسی هنر هم زیربنایی‌تر هست. چون هنر رو صرفاً در گفتمان‌های فرهنگی و سیاسی زمانه جستجو نمی‌کنه و به سطح عمیق‌تری از «تسلّط گفتمان‌های تاریخی» می‌پردازه. نظر شما به عنوان کارشناس موسیقی برای بنده بسیار ارزشمند هست. سپاسگزارم از توجهی که به مطلب داشتی.

ابتدا خواستم بعد مطالعه مقاله نظر بدم اما برای بار دوم خوندم چون دست کمی از تماشای یک مستند کامل و جامع نداشت. اشاره به جریان تئیسم و ارتباط اون با مونوفونیک بودن جریان موسیقی موسیقی ما بسیار ریزبینانه بود همونطور که میشه تفکر کنفوسیوسی رو ریشه ی پنتاتونیک و آتونال بودن بخشی از موسیقی شرق دونست گویی که با خوندن متن تو جرقه ای خورد تا این بخش پازل رو حل کنه. اینگونه مقالات پراگرسیو به شدت من رو شگفت زده و امیدوار به آینده میکنه و حس قرابت زیادی با گفتمان درون این نوشتار دارم. لذت بردم و منتظر ساختارشکنی های بعدیت هستم

از توجه و مهرِ شما سپاسگزارم