«شکل دادن ایدهها در بستر زمان» شاید سادهترین تعریف برای فرم در موسیقی باشد. در آهنگسازی موتیفها، تمها، ملُدیها و ساختار هارمونی به فرم در موسیقی هویت میبخشند. با بررسی رپرتوار موسیقی کلاسیک غربی و با توجه به زمان انتشار آثار، میتوان شباهتهایی در فرم قطعات یافت. برای مثال در اوایل قرن نوزدهم- زمانی که مکتب اول وین مسیر جدیدی در آهنگسازی موسیقی کلاسیک هموار میکرد- فرم «تم و واریاسیون»، « روندو»، « منوئه و ترو» و «سونات» مطرح بودند. از بررسی یک «پریود چهار میزانی» تا فرم «سونات» در مقیاس بزرگ، بحثهایی هستند که در حوزۀ آنالیز فرم قرار میگیرند. ایران موزیکولوژی با آنالیز آثاری از باخ، بتهوون، گریگ و دبوسی در این حوزه فعالیت کرده است.