ﻣﻮدﺳﺖ ﻣﻮﺳﻮرﮔﺴﮑﯽ | رستگاری پس از مرگ

ﻣﻮﺩﺳﺖ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ، ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻣﻠﯽﮔﺮﺍﯼ ﺭﻭﺱ، ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﺍﯼ ﺛﺮﻭﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭ 6 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺳﺎﺯ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻏﺎﺯ، ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﭼﺸﻢﮔﯿﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺯ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻦ 9 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1849 ﻭ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺑﻪ ﺳﻦ ﭘﺘﺮﺯﺑﻮﺭﮒ، ﻣﻮﺩﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺭﺍﻫﯽ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﺨﺒﮕﺎﻥِ ﭘﯿﺘﺮ ﭘﺎﻭﻝ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ ﺁﻧﺘﻮﻥ ﻫﺮﮎ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﺳﻨﺖ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1852 ﺑﻪ ﻋﻀﻮﯾﺖ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﺎﺩﺕ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭﻟﯽ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﻧﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺍﺛﺮ ﺧﻮﺩ، Portre Enseigne Polka، ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻠﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ، ﯾﮏ ﻣﯿﻨﯿﺎﺗﻮﺭ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﭘﻮﻟﮑﺎ، ﺑﺎ ﺗﻤﯽ ﺳﺮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﺩﺍﺏ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺟﺮﻗﻪ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻮﺳﯿﻘﺎﯾﯽ ﻣﻮﺩﺳﺖ ﻧﻮﺟﻮﺍﻥ ﺯﺩ.

آشنایی با آهنگسازان بزرگ

ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1856، ﺑﺎ ﺩﺭﺟﻪ ﺳﺘﻮﺍﻧﯽ، ﻓﺎﺭﻍﺍﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﺭﺩﻫﺎﯼ ﺭﺩﻩ ﺑﺎﻻﯼ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﭘﯿﻮﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍُﮐﺘﺒﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ، ﺑﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺭﻭﺱ، ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺑﻮﺭﻭﺩﯾﻦ، ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺍﺭﺗﺶ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﻮﺩﺳﺖ، ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺩﺭﺳﺖﺗﺮﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﮕﯿﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﻮﺭﻭﺩﯾﻦ، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﯼ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﻣﻄﺮﺡ ﺭﻭﺱ، ﺧﺼﻮﺻﺎً ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﺍﭘﺮﺍ، ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺩﺍﺭﮔﻮﻣﯿﮋﺳﮑﯽ، ﺩﻋﻮﺕ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ، ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ، ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺁﺛﺎﺭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺘﻬﻮﻭﻥ، ﺷﻮﻣﺎﻥ، ﺷﻮﺑﺮﺕ ﻭ… ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ. ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﺎﺕ، ﺍﻓﻖ ﺩﯾﺪ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻭﺳﯿﻊﺗﺮ ﺷﺪ. در آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﻣﻄﺮﺡ ﺭﻭﺱ ﻣﻼﻗﺎﺕﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﺑﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﯿﺨﺎﺋﯿﻞ ﮔﻠﯿﻨﮑﺎ، ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺮﻭﻫﺎﯼ ﺳﺒﮏ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎﻟﯿﺴﺘﯽ، ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮﭘﺬﯾﺮﯼ، ﻣﺴﯿﺮ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻤﻊ، ﺍﻭ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻﮐﯿﺮﻑ ﻧﯿﺰ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻌﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ‌‌ها ﺍﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺩﯾﮕﺮ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻨﺪ، ﻣﺴﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻼﻗﻪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺗﻼﺵ ﻣﯽﮐﺮﺩ.

موسیقی ناسیونالیستی و شکل‌گیری گروه The Five

ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺩﻫﻪ 60، ﺟﻨﺒﺶ ﻣﻠﯽﮔﺮﺍﯾﯽ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺳﻦ ﭘﺘﺮﺯﺑﻮﺭﮒ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺭﺍ ﮔﻠﯿﻨﮑﺎ ﭘﺎﯾﻪ ﮔﺬﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﻔﺮﻫﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪﺩ ﻭ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻭﺍﺣﺪ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺒﮑﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮﺍً ﺭﻭﺳﯽ ﺑﺮسد. ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ، ﺩﻭ ﺍﭘﺮﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎﻟﯿﺴﺘﯽ ﺭﺍ، ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻮﺍﺭ ﮐﻨﺪ. ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﺗﺎﺛﯿﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﯿﻨﮑﺎ ﺑﺮ ﻧﺴﻞ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺭﻭﺱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺑﻪﻧﺎﻡ “ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ” ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﺍﺯ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﻭ ﺁﻣﺎﺗﻮﺭ ﺭﻭﺱ، ﮐﻪ ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺭﻕ ﻣﻠﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻘﻄﻊ ﺑﺠﺎﯼ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻏﺮﺑﯽ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎﯾﯽ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺭﻭﺳﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﻨﺪﻩﯼ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﮔﻠﯿﻨﮑﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺷﺪﻧﺪ.

ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﮐﯿﺮﻑ، ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯼ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻀﻮ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﺳﺰﺍﺭ ﮐﻮﺋﯽ، ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻭ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﻧﻈﺎﻣﯽ، ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺑﻮﺭﻭﺩﯾﻦ ﺷﯿﻤﯽﺩﺍﻥ ﻭ ﻣﻮﺯﯾﺴﯿﻦ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺭﯾﻤﺴﮑﯽ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ، ﺍﻓﺴﺮ ﻧﯿﺮﻭ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﻭ ﻣﻮﺯﯾﺴﯿﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﮔﺮﺩ ﻫﻢ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. اﯾﻦ ﮔﺮﻭﻩ، ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ 1870، ﻣﻨﺤﻞ ﺷﺪ ﺍﻣﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﻧﺴﻞ ﺑﻌﺪ ﺭﻭﺱ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﺮﺍﻭﯾﻨﺴﮑﯽ، ﺷﻮﺳﺘﺎﮐﻮﻭﯾﭻ، ﭘﺮﻭﮐﻔﯿﻒ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮﺍﺗﯽ ﺑﺮ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﻣﮑﺘﺐ ﺍﻣﭙﺮﺳﯿﻮﻧﯿﺴﻢ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺭﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﺑﻮﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺖ.

ﻣﻮﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ 1863، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺮﮎ ﺍﺭﺗﺶ، ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺕ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺷﻐﻠﯽ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺬﺭﺍﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﻓﺮﺍﻏﺘﺶ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﺣﯿﻒ ﻭ ﻣﯿﻞ ﻣﯽﺷﺪ. ﺍﻭ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮑﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺕ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻭﺱ، ﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰﺩ ﺍﺳﺎﺗﯿﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﺑﺮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﺍﻭ ﺑﺎ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥِ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﺒﻮﻍ ﺩﺭ ﻣﻠﻮﺩﯼ ﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﻭ ﺍﯾﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺣﯿﺮﺕ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﺍﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺯﯾﺮ ﺗﯿﻎ ﻣﻨﺘﻘﺪﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻣﻨﺘﻘﺪﺍﻥ ﺳﻔﺖ ﻭ ﺳﺨﺖ ﺍﻭ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﻞ ﺳﻦ ﺳﺎﻧﺲ، ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺳﻦ ﺳﺎﻧﺲ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﺳﻨﺖ‌ﻫﺎ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ‌ﻫﺎﯼ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮏ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﻮﺭﮊﻭﺍ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﻈﻢ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥﻣﻨﺪ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺷﻠﺨﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺩﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻼﻗﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻧﻮ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺘﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻧﺒﻮﻍﻫﺎﯾﺶ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﺻﻞ ﺁﮐﻮﺭﺩ ﺗﻮﻧﯿﮏ ﺑﻪ ﺗﺮﺍﯾﺘﻮﻥ، ﮐﻪ ﯾﮏ ﻭﺻﻞ ﻧﺎﻣﻌﻤﻮﻝ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺩﺭ ﻫﺎﺭﻣﻮﻧﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺍﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ، ﯾﺎ ﺣﻞ ﺁﮐﻮﺭﺩ ﻫﻔﺖ ﺩﻭﻣﯿﻨﺎﻧﺖ ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺩﺭﺟﻪﺍﯼ ﺑﺠﺰ ﺗﻮﻧﯿﮏ، ﺍﺯ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻝ 1868، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩ.

بازنویسی آثارش توسط آهنگسازان دیگر

ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ، ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻫﺎﯼ ﻗﺎﺑﻠﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺷﯿﻔﺮ ﻭ ﺁﮐﻮﻣﭙﺎﻧﯿﻤﺎﻥ ﻫﺮ ﻗﻄﻌﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﺍﺩ، ﺍﻣﺎ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ، ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﯽﺍﺵ ﺑﻮﺩ. ﻋﺪﻡ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯾﺶ، ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺼﻔﻪﻧﯿﻤﻪ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﺗﻨﻈﯿﻢﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﺯﻧﻮﯾﺴﯽﻫﺎﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭﺵ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﺶ، ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﻬﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺭﯾﻤﺴﮑﯽ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩ. ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺍﺯ ﺍﻟﮑﺴﺎﻧﺪﺭ ﺑﺮﻭﺩﯾﻦ: “ﻧﯿﮑﻼﯼ، ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﻣﻮﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﻋﺠﺎﺏﺁﻭﺭﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﺎﯾﯽﺗﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ”

ﻭﯼ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﮑﺶ ﻣﯽﺁﻣﺪ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻫﺎ ﻭ ﺍﻟﻄﺎﻑ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﺩﺳﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﺌﻮﺭﯾﮏﺗﺮﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻭ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯾﺶ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮﺍﺳﯿﻮﻥ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﯿﻨﻪ، ﺑﺎ ﯾﺎﺭﯼِ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﻣﯿﺴﮑﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﻘﺪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﯽﮐﺮﺩ: ﺍﺯ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﻭ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﺎﺭﻣﻮﻧﯽﻫﺎﯼ ﻧﺎﻫﻤﺎﻫﻨﮓ، ﭘﻮﭺ، ﭘﺎﺭﺕﻧﻮﯾﺴﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﺷﺖ، ﻭ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺪﻻﺳﯿﻮﻥﻫﺎﯼ ﻏﯿﺮﻣﻨﻄﻘﯽ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ.

خلق و خوی عجیب

ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ، ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﻧﻮﺳﺎﻧﺎﺕ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺧﺘﻼﻻﺕ ﻋﺼﺒﯽ، ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮﻡ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﻀﻮﺭﺵ ﺩﺭ ﮔﺎﺭﺩﻫﺎﯼ ﻣﻠﯽ، ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯽ ﺭﻭﯾﻪ ﮐﻨﯿﺎﮎ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﻫﺮ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﮔﺎﻫﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﯽﺷﺪ، ﻭ ﻫﻤﻪﯼ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ، ﺗﺎ ﺍﮐﺜﺮ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﻧﺼﻔﻪﻧﯿﻤﻪ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎ ﻭ ﺗﻢﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺑﺴﻂ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺵ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯﯼ ﭼﻮﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺁﮐﺎﺩﻣﯿﮑﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺍﺯ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺎﺳﻮﻑ، ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﺭﻭﺱ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ: ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺗﮑﻨﯿﮏ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ، ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺿﻌﯿﻔﻢ! ﺑﺎ ﻫﻤﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﺿﻌﻒﻫﺎ، ﺍﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﺪﻩﻫﺎﯼ ﺳﻮﭘﺮﺍﯾﺰ ﮐﻨﻨﺪﻩﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﺧﻮﺩﺵ، ﺍﯾﺮﺍﺩﺍﺕ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩ، ﻗﻄﻌﻪ The Nursery ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻓﺮﺍﻧﺘﺰ ﻟﯿﺴﺖ، ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻣﻄﺮﺡ ﻭ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﻭﯼ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺧﻠﻖ ﻭ ﺧﻮﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﺭﻭﺳﯽ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻧﭙﯿﻮﻧﺪﺩ.

تصنیف قطعات با یاری دیگران

ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﻟﯽ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺩﻫﻪ 50، ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﺎﻻﮐﯿﺮﻑ ﺑﻮﺩ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺩﻭ ﺳﻮﻧﺎﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﮔﺮﻓﺖ، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺶ ﺍﺳﮑﺮﺗﺴﻮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﺎﻻﮐﯿﺮﻑ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮﺍﺳﯿﻮﻥ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺭﻫﺒﺮﯼ ﺁﻧﺘﻮﻥ ﺭﻭﺑﯿﻨﺸﺘﺎﯾﻦ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1860، ﺩﺭ ﺳﻨﭙﺘﺮﺯﺑﻮﺭﮒ ﺑﻪ ﺍﺟﺮﺍ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1883، ﺑﺎﺯﻧﻮﯾﺴﯽ ﺷﺪ.

ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﺶ، ﺷﺶ ﺍﭘﺮﺍ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ.ﺍﭘﺮﺍﯼ ﺳﺎﻻﻣﺒﻮ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﭘﺮﺍﻫﺎﯼ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﺍﻭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺭﻣﺎﻥ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺳﺎﻻﻣﺒﻮ، ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮔﻮﺳﺘﺎﻭ ﻓﻠﻮﺑﺮ، ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ، ﺍﺯ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺗﻼﺵ ﻫﺎﯼ ﺟﺪﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻨﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 1863 ﺗﺎ 1866، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1865، ﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ، ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩﻫﺎﯾﺶ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺩﻻﯾﻞ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1865، ﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺁﻣﻮﺯﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻭﺿﺎﻋﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺭﻓﺖ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻫﺎ، ﮐﺎﺭﺵ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﻟﮑﻞ ﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﺩﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﮐﺎﻣﻼ ﺩﺭﮔﯿﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻋﻤﺮﺵ ﻫﻤﺮﺍﻫﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮﺵ، ﺑﻪ ﻗﺪﺭﯼ ﺩﺭ ﮐﻨﯿﺎﮎ ﻭ ﻭﺩﮐﺎ ﻏﻮﻃﻪﻭﺭ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺳﺮﺥ ﻭ ﻣﺘﻮﺭﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﻣﺨﺮﺏ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺳﺨﺖ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ 70 ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺷﺪ، ﺣﻤﻼﺕ ﺷﺪﯾﺪ ﺻﺮﻉ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

شبی بر فراز کوه سنگی

در ﺳﺎﻝ 1867، ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ، ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﮐﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﮐﯿﻒ، ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺍﮐﺮﺍﯾﻦ، ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺷﺒﯽ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﭘﺮﺍﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﻧﯿﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺍﭘﺮﺍ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺍﺛﺮﯼ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ، ﺭﺷﺘﻪ ﮐﻮﻫﯽ ﺩﺭ ﮐﯿﻒ، ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ، ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻮﻩ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻀﻮﺭﺵ، ﺭﻗﺺ ﻭ ﭘﺎﯾﮑﻮﺑﯽ ﻭ ﺁﺋﯿﻦ ﺧﺎﺻﯽ ﺭﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻮﺳﯿﻘﯽﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ، ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺗﺼﻮﯾﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺍﻭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺭﯾﺘﻢهاﯼ ﺗﻨﺪ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﺯﻫﯽ ﻭ ﺑﺎﺩﯼ ﭼﻮﺑﯽ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻥ ﺳﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﺎﺩﯼ ﺑﺮﻧﺠﯽ، ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﻭ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺵ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﺎ ﻃﻠﻮﻉ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﺯﻧﮓ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻥ ﻟﺤﻦ ﻗﻄﻌﻪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﺪﺍﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. دﺭ ﺳﺎﻝ 1886، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ، ﺭﻣﯿﺴﮑﯽ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ، ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻭ ﺑﺎ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻓﺎﻧﺘﺰﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﮏ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮﺩ. ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1940، ﺩﺭ ﺍﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﻓﺎﻧﺘﺰﯾﺎ، ﻣﺤﺼﻮﻝ ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ ﻭﺍﻟﺖ ﺩﯾﺰﻧﯽ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﻩﺍﻧﺪ.

آثار اپرایی

ﺑﻮﺭﯾﺲ ﮔﻮﺩﻭﻧﻒ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﭘﺮﺍﯼ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﺶ ﺍﭘﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﯿﻤﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﭘﺮﺍﯼ ﺑﻮﺭﯾﺲ ﮔﻮﺩﻭﻧﻒ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ 1868 ﺗﺎ 1873، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1874، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﻬﺮﺕ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻭﯼ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﺑﺨﺶﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ، ﺍﺯ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﯾﺎﺭﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﮑﺎﺕ ﺷﺎﯾﺎﻥ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺩﺍﺩ. ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺟﺰ ﺍﭘﺮﺍﻫﺎﯼ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺩﺭ ﺭﻭﺳﯿﻪ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻋﻤﻮﻡ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺎﻣﺶ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ، ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻮﺭﯾﺲ ﮔﻮﺩﻭﻧﻒ، ﺗﺰﺍﺭ ﺭﻭﺱ، ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺎﺕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻮﺷﮑﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺧﻠﻖ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺍﻭ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺰﺩ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﯿﺰ ﺑﻪﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﺶ ﺍﺯ ﻣﻮﺩﺳﺖ، ﻣﺼﺮﻑ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺍﻟﮑﻞ ﻭ ﺯﻭﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎﯼ ﺯﻭﺩ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻮﺭﯾﺲ ﮔﻮﺩﻭﻧﻮﻑ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ : ﻣﻮﺩﺳﺖ، ﺑﺎ ﺗﻮﻓﯿﻖ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﯽﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻗﺒﺎﻝ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ، ﮐﻪ ﺍﯾﻨﻄﻮﺭ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﻮﺝ ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ.

ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺛﺎﺭ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻭ، ﺍﭘﺮﺍﯼ ﺧﻮﺍﻧﺸﭽﯿﻨﺎ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﯿﺎﺗﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﺍﺟﺮﺍﯾﯽ ﻧﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﯼ 1880 ﺗﺎ 1882، ﺭﻭﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ. ﻣﺠﺪﺩﺍً ﺑﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﺗﻤﺎﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﻗﻄﻌﻪ، ﺭﻭﯼ ﺩﻭﺵ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺩﺭﺳﺎﻝ 1886، ﺩﺭ ﺳﻦﭘﺘﺮﺯﺑﻮﺭﮒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﺩ. ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺪﯾﻮﻥ ﮐﻮﺭﺳﺎﮐﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺑﺎ ﺳﺮ ﻭ ﺷﮑﻞ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺷﻮﺭﺵ ﻣﺴﮑﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1682 ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻭ ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﺍﺯ ﻧﺎﻡ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﻩ ﺧﻮﺍﻧﺴﮑﯽ، ﺭﻫﺒﺮ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺭﺵ، ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1959 ﺍﯾﻦ ﺍﺛﺮ ﺑﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻮﺳﺘﺎﮐﻮﯾﭻ ﺑﺎﺯﻧﻮﯾﺴﯽ ﺷﺪ.ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﭘﺮﺍ ﻫﺎﯼ ﺭﻫﺎ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻭ The fair of sorochyntsi ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ‌ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻧﯿﮑﻼﯼ ﮔﻮﮔﻮﻝ، ﺷﺎﻋﺮ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺭﻭﺱ، ﺗﺼﻨﯿﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺣﺪﻭﺩ 6 ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﺍﻧﺠﺎﻣﯿﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺎﺗﻤﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪ. ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ 70، ﺍﻭﺿﺎﻋﺶ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﺧﺎﻣﺖ ﻣﯽﺭﻓﺖ. ﭼﯿﺮﻩ ﺷﺪﻥ ﺍﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻭﯼ ﻭ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ ﻭ ﺭﻭﺣﯽ ﻭ ﺷﻠﺨﺘﮕﯽ ﺫﺍﺗﯽﺍﺵ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﺪ، ﺍﮐﺜﺮ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻧﺴﺨﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ، ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ، ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺰﺍﺭ ﮐﻮﺋﯽ، ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1916 ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﺳﯿﺪ.ﻗﻄﻌﻪ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﺯ ﮐﻮﻩ ﺳﻨﮕﯽ ﺩﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺍﺟﺮﺍ ﻭ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﺪ، ﺩﺭ ﻧﺴﺨﻪ ﺳﺰﺍﺭ ﮐﻮﺋﯽ، ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﮕﺮﻓﺖ.

تابلوهای یک نمایشگاه

ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ، ﺍﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﭘﯿﺎﻧﻮﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﺪ. ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎﻩ، ﺳﻮﺋﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻘﺎﺷﺶ، ﻭﯾﮑﺘﻮﺭ ﻫﺎﺭﺗﻤﺎﻥ، ﮐﻪ ﺩﺭ 39ﺳﺎﻟﮕﯽ به ﻃﺮﺯﯼ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺖ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺩﺑﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺵ ﺗﺼﻨﯿﻒ ﮐﺮﺩ. ﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻫﺎﺭﺗﻤﺎﻥ، ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺑﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻧﺰﺩﯾﮑﺎﻧﺶ ﺑﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﺣﻠﻘﻪ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﺎﺗﺶ ﺗﻨﮓﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ.

ﺩﺭ این مجموعه قطعات در ﻫﺮ اثر، ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺣﺲ ﻭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﮐﻤﺎﮐﺎﻥ ﺟﺬﺍﺑﯿﺖﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺟﺰ ﺁﺛﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺭﭘﺮﺗﻮﺍﺭﻫﺎ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻣﻮﺭﯾﺲ ﺭﺍﻭﻝ، ﺁﻫﻨﮕﺴﺎﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﯼ ﻣﮑﺘﺐ ﺍﻣﭙﺮﺳﯿﻮﻧﯿﺴﻢ، ﺍﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﻋﻼﻗﻪﺍﺵ ﺑﻮﺩﻩ، ﺩﺭ
ﺳﺎﻝ 1922، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺭﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﻧﺎﻡ ﻣﻮﺳﻮﺭﮔﺴﮑﯽ ﺭﺍ ﺳﺎﻝﻫﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﺮﺩ.

سال‌های آخر زندگی

در سال‌های آخر عمرش افسردگی و الکلیسم بر او غلبه کرده بودند و روز به روز محبوبیت خودش را نزد دیگران از دست می‌داد و دیگر انرژی و انگیزه ادامه دادن در او نمانده بود. در آن‌ سال‌ها در نامه‌هایی که به دوستانش نوشته بود ذکر کرده بود:

دیگر چیزی برای از دست دادن برایم باقی نمانده جز اینکه به خیابان بروم و گدایی کنم.

نهایتا وی در سن 42 سالگی، در بدترین شرایط ممکن از دنیا رفت اما گنجینه‌ای که از خودش برای نسل بعدی آهنگسازان باقی گذاشت، قابل تقدیر و ستایش است. موسیقی او همواره بر اساس برداشت مستقیم از واقعیت بود نه تخیل کردن آن. تمام سعی او بر این بود که رئالیسم را در موسیقی رواج دهد.

شاید موسورگسکی در عصر اشتباهی متولد شده بود چون کارها و ایده‌هایش توسط نسل بعدی در آثارشان به وفور یافت می‌شود و چه بسا به واسطه همین تکنیک‌ها شناخته می‌شوند، و او منبع الهام خوبی برای آهنگسازانی بود که همواره ایده‌هایی خارج از چارچوب موسیقی زمان خود داشتند.