کتاب صرفا در باب موسیقی اثر هاروکی موراکامی

مقدمه کتاب صرفا در باب موسیقی اثر هاروکی موراکامی

کتاب صرفا در باب موسیقی اثر هاروکی موراکامی، کتابی تنها درباره موسیقی نیست و به مقایسه ترانه ها و اجراهای مختلف از دیدگاه های متفاوت می پردازد. در این کتاب موراکامی اعتراف می کند که در کنار اوزاوا نوعی خودآگاهی را تجربه می کند. او خاطرات خود از کنسرت های اوزاوا و حس تحسین خود را شرح می دهد.

پیشگفتار نویسنده

قبل از شروع مصاحبه هایم برای این کتاب صرفا در باب موسیقی اثر هاروکی موراکامی هرگز گفتگویی جدی درباره موسیقی با سیجی اوزاوا . نداشتم با اینکه از سال ۱۹۹۳ تا ۱۹۹۵ در بوستون زندگی میکردم و او نیز در همان زمان رهبر ارکستر سمفونیک بوستون بود و اغلب به کنسرتهایی که او رهبری میکرد میرفتم اما من هم تنها یکی از طرفداران بی نام و نشانش بودم اندکی پس از آن خیلی اتفاقی من و همسرم با دخترش سریا دوست شدیم و گاه و بیگاه پدرش را میدیدیم. اما آشنایی مان خیلی عادی بود و هیچ ربطی به کار من یا او نداشت. شاید دلیل این که تا همین اواخر به صورت جدی درباره موسیقی صحبت نمی کردیم این بود که کار رهبری ارکستر او را کاملاً به خود مشغول کرده بود.

در نتیجه، هرگاه برای خوردن یک نوشیدنی دور هم جمع میشدیم درباره چیزهای دیگری بجز موسیقی صحبت میکردیم شاید گاهی درباره برخی موضوعات مربوط به موسیقی اظهار نظرهایی میکردیم اما این گفتگوها هرگز ما را به جایی را نمی رساند. اوزاوا از آن دسته آدمهاست که تمام انرژی و تمرکزش را روی کارش می گذارد، بنابراین وقتی از کارش دور است نیاز به کمی استراحت دارد چون از این موضوع اطلاع داشتم وقتی در کنارش بودم سعی میکردم درباره موسیقی صحبت نکنم.اما در دسامبر سال ۲۰۰۹ سرطان مری اوزاوا تشخیص داده شد و بعد از عمل جراحی بزرگی که همان ماه پشت سر ،گذاشت فعالیتهای موسیقیایی اش را محدود کرد و بیشتر این فعالیتها را با برنامههای چالش برانگیز بهبودی و توانبخشی جایگزین نمود شاید به خاطر این رژیم جدیدش بود که به تدریج در ملاقاتهایمان درباره موسیقی صحبت کردیم با این که بسیار ضعیف شده بود اما هرگاه صحبت از موسیقی میشد جان تازه‌ای می‌یافت.

حتی وقتی با شخص عامى مثل من درباره موسیقی صحبت میکرد هم این امر مشهود بود، به نظر میرسید هرگونه گفتگو درباره موسیقی اثر نیروبخشی که وی به شدت به آن نیاز داشت را برایش تأمین می.کرد و احتمالاً این واقعیت که من در رشته موسیقی فعالیت نمیکردم مسئله ای آرامش بخش بود که باعث میشد با خیال راحت با من صحبت کند .برای حدود نیم قرن طرفدار پروپا قرص جاز ،بودم اما با همان لذت به موسیقی کلاسیک نیز گوش میکردم و از زمان دبیرستان صفحه های موسیقی کلاسیک را جمع میکردم و هر وقت فرصت داشتم به کنسرت می رفتم. بخصوص زمانی که در اروپا زندگی میکردم از سال ۱۹۸۶ تا سال ۱۹۸۹ غرق در موسیقی کلاسیک بودم گوش سپردن به موسیقی جاز و کلاسیک همواره محرکی مؤثر و منبع آرامش قلب و مغزم بوده اگر میگفتند تنها میتوانم به یکی از این دو سبک گوش کنم و نه هر دو آنها زندگی ام دچار کمبودی اساسی می شد.

کتاب صرفا در باب موسیقی اثر هاروکی موراکامی: همانطور که دوک الینگتون گفته تنها دو نوع موسیقی وجود دارد، موسیقی خوب و بقیه موسیقیها با این تعریف موسیقی جاز و کلاسیک اساساً تفاوتی با هم ندارند. لذت نابی که در گوش سپردن به موسیقی خوب پنهان است فراتر از پرسش درباره طبقه بندی و نوع موسیقی است. در طول یکی از ملاقاتهایم با سیجی اوزاوا در منزل خودم در حالی که گوش به موسیقی سپرده بودیم و درباره چیزهای گوناگون صحبت میکردیم، اوزاوا داستان بسیار جالبی درباره اجرای کنسرتو اول برامس در نیویورک که در سال ۱۹۶۲ توسط گلن گولد و لئونارد برنشتاین اجرا شد برایم تعریف کرد. آن زمان با خودم فکر کردم چقدر حیف است که چنین داستان شگفت انگیزی از صفحه روزگار محو شود یک نفر باید آن را ثبت کند و روی کاغذ بیاورد.

و همان طور که مشخص است تنها کسی که به ذهنم میرسید خودم بودم. وقتی پیشنهاد این کار را به سیجی اوزاوا دادم فوراً از این ایده خوشش آمد و گفت: «چرا که نه؟ این روزها وقت آزاد زیادی دارم بیا این کار را انجام دهیم. بیماری سرطان سیجی اوزاوا برای دنیای موسیقی و شخص من و البته خودش واقعه ای جانگداز بود اما جنبه مثبت این اتفاق ناراحت کننده این بود که زمانی رادر اختیارمان نهاد تا صحبتی طولانی و عمیق درباره موسیقی داشته باشیم.